BAR

Bar to liczące około 13 tysięcy mieszkańców miasto Czarnogóry położne nad Morzem Adriatyckim. Jest to ważny ośrodek komunikacyjny ze względu na największy port morski w Czarnogórze (i zarazem jeden z najważniejszych portów morskich byłej Jugosławii), połączenia promowe z portami Ankona i Bari po drugiej stronie Adriatyku oraz początek linii kolejowej łączącej Belgrad i Podgoricę z wybrzeżem. Dzieli się na Stary i Nowy Bar.

Za czasów rzymskich była tu osada Antibarum, nazwana tak z powodu swojego położenia naprzeciw miasta [Bari]. W kronikach Bar pojawił się dopiero około X-XI stulecia jako Antibareos i Antibaros. Na początku XVI wieku podbity został przez Turków, którzy zbudowali tu twierdzę, którą Czarnogórcy odzyskali dopiero w 1878 roku. Miasto ucierpiało wskutek trzęsienia ziemi w 1979 r. Od tego kataklizmu stara część miasta została opuszczona. Mimo atrakcyjności turystycznej zrujnowanej starówki od kilku lat trwają powolne prace mające na celu podniesienie Starego Baru z gruzów. Obecnie w Starym Barze znajduje się jedno z najlepiej zachowanych miast warownych, którego powstanie datuje się na VI w. Całość zajmuje spory teren, stanowiący zwartą, otoczoną murami, malowniczo położoną na wzniesieniu, urbanistycznie ciekawą całość. Istnieją tu dziesiątki budowli w różnym stanie zachowania. Stary Bar był zamieszkany i przebudowywany przez przeszło tysiąc lat, zwiedzić tu można np. kamienną wieżę zegarową z XIX w. Istnieje też dobrze zachowany turecki akwedukt, doprowadzający wodę do miasta z pobliskich gór. Najstarsze zabytki znalezione tu datują się z czasów rzymskich.

W okresie największego rozkwitu miasto konkurowało z Dubrownikiem (należącym wtedy do Wenecji), w końcu Wenecjanie zdobyli je w 1443 roku. Stary Bar nie utracił swojej autonomii, wręcz przeciwnie: stał się miastem-państwem z własnym wojskiem, flagą i monetami.

Władza Wenecji nie trwała jednak długo, bo po ponad stu latach Stary Bar przeszedł we władanie Imperium Osmańskiego, zachował jednak swego rodzaju niezależność, np. pozwolono na pozostawienie w tym miejscu katolickiego arcybiskupstwa.

Czarnogóra zdobyła ostatecznie Bar pod koniec XIX wieku, jednak mieszkańcy tego niezawisłego przez wiele stuleci miasta często buntowali się przeciwko i tym władcom.

Mimo zniszczeń, w Starym Barze bardzo wyraźnie widoczne są wpływy wszystkich kultur rządzących przez tysiąclecia 2 tym miastem. Przeplatają się tutaj rzymskie zdobienia, czarnogórskie pałacyki, tureckie hammamy i włoska architektura – przykro tylko, że w dawnej świetności nie będzie nam już dane go zobaczyć, ale nawet jego ruiny robią ogromne wrażenie.

Ulcinj jest najdalej wysuniętym na południe miastem w Czarnogórze, znajduje się on u ujścia rzeki Bojany, w pobliżu granicy z Albanią. Ulcinj leży nad Adriatykiem, dzięki czemu stał się kurortem chętnie odwiedzanym przez turystów. Obecnie jest po Budvie najchętniej odwiedzanym kurortem w Czarnogórze. Atutem Ulcinja są rozległe piaszczyste plaże takie jak Velika plaža (Wielka plaża) - piaszczysta, długość 13 km (najdłuższa plaża po tej stronie Adriatyku), Mala plaža (Mała plaża) - piaszczysta, długość 700m (plaża miejska w najbardziej atrakcyjnej części miasta, w pobliżu starówki), Ada - piaszczysta plaża, długości 3 km, część przeznaczona dla naturystów (w pobliżu osiedle naturystyczne), Valdanos - plaża żwirowa, długości ok. 800 m, położona wśród gajów oliwnych.

Dodatkowym atutem miasta jest starówka wysunięta w głąb morza, licząca ponad dwa tysiące lat. Turystów przyciąga do Ulcinja orientalna atmosfera miasta i jego multietniczność. Większość mieszkańców Ulcinja to Albańczycy.

Ulcinj to nie tylko plaże, to przede wszystkim niesamowity charakter tego miasteczka, którego zabytki pamiętają czasy Greków, Rzymian, Bizantyjczyków, Mongołów czy Turków. Bogata historia, mieszanka kultur (katolickiej, prawosławnej i muzułmańskiej) oraz jego mieszkańcy (w większości Albańczycy – wyznawcy islamu) wpływają na dzisiejszy wygląd miasta i jego charakter. Spacerując krętymi, kamiennymi uliczkami znajdziemy tu liczne budynki w stylu romańskim, gotyckim czy renesansowym, oczywiście z widocznymi wpływami orientu. W swej historii Ulcinj był także siedzibą piratów albańskich.

Galeria